محبان اهل بیت

هنگامی که حضرت تصمیم گرفت که از مدینه حرکت کند، کاغذی خواست و روی آن خطاب به بنی هاشم نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحیم من الحسین بن علی بن ابی طالب الی بنی هاشم اما فانه من لحق بی منکم استشهد و من تخلف لم یبلغ الفتح » (1) به نام خداوند بخشنده مهربان از حسین بن علی بن ابی طالب علیهم السلام : به بنی هاشم: آگاه باشید که هر کس با من بیاید شهید خواهد شد و هر کس نیاید به فتح و پیروزی دست نخواهد یافت.

«قال الحسین علیه السلام : لیس الموت فی سبیل العز الا حیاة خالدة و لیست الحیاة مع الذل الا الموت الذی لاحیاة معه » (2) حسین علیه السلام : مرگ در راه عزت، زندگی جاودان است و زندگی با ذلت مرگی است که حیات در آن راه ندارد.

«قال الحسین علیه السلام : و ان نغلب فغیر مغلبینا» (3) امام فرمودند: و اگر مغلوب شدیم، ما شکست ناپذیریم.

1. بحارالانوار، ج 44، ص 330
2.  ادب الحسین، ص 159
3. کتاب بر شطی از حماسه و حضور، سازمان تبلیغات اسلامی، ص 185

گروه بسیاری از محدثین نامدار اهل سنت روایت کرده اند که: پیغمبر صلی الله علیه و آله بیرون آمد، در حالی که حسن و حسین با او بودند و هرکدام بر یک دوش پیامبر بودند. حضرت، یک بار حسن را می‎بوسید و یک بار حسین را؛ تا به ما رسید و فرمود: «من احبّ الحسن و الحسین فقد احبّنی و من ابغضهما فقد ابغضنی؛ هرکس حسن و حسین علیه السلام را دوست بدارد، همانا مرا دوست داشته و هرکس آن ها را دشمن بدارد، پس البته مرا دشمن داشته است».

منبع: پرتوی از عظمت امام حسین (ع)، لطف الله صافی، ص 33.

در پاره ای از روایات، اهل بیت علیهم السلام و یا یکی از آنان، از مصادیق برخی ایات ذکر شده اند. ایات ذیل، که به گونه ای با امام حسین علیه السلام ارتباط دارند، در شمار چنین ایاتی اند.

1. حضرت امام صادق علیه السلام می فرماید: « سورة فجر را در هر نماز واجب و مستحب بخوانید که سوره حسین بن علی علیه السلام است».

2. … مَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیهِ سُلْطانًا … اسراء/ 33 ؛کسی که مظلوم کشته شده است، برای ولی او، سلطه ( حق قصاص) قرار دادیم».

حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: « این قسمت از ایه دربارة امام حسین علیه السلام نازل گردیده است».

3. بخشی از ایات سوره دهر( انسان) به اهل بیت علیهم السلام، اشاره دارد و بر این حقیقت، روایات فراوانی دلالت می کنند.

4. که در جریان مباهله، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، چهار تن (حضرت علی، فاطمه، امام حسن و امام حسین علیهم السلام) را نیز با خود برد. به همین مناسبت، این ایه نازل شد: فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبینَ آل عمران/ 61. مصداق « ابنائنا»، امام حسن و امام حسین علیهما السلام هستند این ایه، به ایه مباهله معروف است.

5. علاوه بر ایات یاد شده، همه ایاتی که به طور کلی به اهل بیت اشاره دارند نیز در واقع با سالار شهیدان علیه السلام مرتبط است؛ چرا که او نیز از این خاندان است. این ایات عبارت اند از:

ایه تطهیر: و إنَّما یریدُ الله لِیذْهِبَ عنْکُم الرّجسَ اهل البَیتِ و یطَهِّرَکُم تطهیراً احزاب/33؛

ایه مودّت: ذلِکَ الَّذی یبَشِّرُ اللّهُ عِبادَهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی وَ مَنْ یقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فیها حُسْنًا إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ شوری/ 23؛

ایات 19 تا 22 سورة الرحمن: مَرَجَ الْبَحْرَینِ یلْتَقِیانِ، بَینَهُما بَرْزَخٌ لا یبْغِیانِ، فَبِای آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ، یخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ ؛

ایه اولی الأمر: یا ایهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی اْلأَمْرِ مِنْکُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فی شَی ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَی اللّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ الْیوْمِ اْلآخِرِ ذلِکَ خَیرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْویلاً نساء/59.

منبع: http://www.hawzah.net

قیس بر فراز منبر رفت و اظهار داشت: مردم! حسین بن علی علیهما السلام برجسته ترین آفریده خدا و پسر فاطمه دخت رسول خدا صلی الله علیه و آله است و من فرستاده او نزد شما هستم. در منطقه «حاجر»، از آن بزرگوار جدا شدم، به ندای او پاسخ دهید». سپس عبیداللَّه بن زیاد و پدرش را لعنت کرد و بر امیرالمؤمنین علیه السلام درود فرستاد. ابن زیاد فرمان داد او را بالای دارالاماره برده و به زیر افکندند، پیکر مقدمش قطعه قطعه شد و به شهادت رسید .

«صیدا» تیره ای از بنی اسد است. قیس میان تیره صیدا شخصیتی بزرگوار، انسانی دلیر و نسبت به اهل بیت علیهم السلام خالصانه عشق می ورزید.

هنگامی که امام حسین علیه السلام به منطقه «حاجر» در بطن الرمّه رسید، نامه ای به مسلم و شیعیان کوفه مرقوم فرمود و آن را توسط قیس، بدان سامان فرستاد. قیس توسط حُصین بن تمیم دستگیر شد. این حادثه پس از شهادت حضرت مسلم علیه السلام رخ داد.

عبیداللَّه نیروهای سواره نظام خویش را حد فاصل «خفّان»[1] تا قادسیه و

«قطقطانه»[2] و «لعلع»، مستقر کرد و حُصین را به فرماندهی آن ها گمارده بود.

به گفته راوی: وقتی حُصین، قیس را دستگیر کرد، وی را نزد عبیداللَّه فرستاد، عبیداللَّه ماجرای نامه را از وی جویا شد.

قیس گفت: آن را پاره کرده ام.

عبیداللَّه گفت: چرا؟

قیس گفت: برای این که تو بر مضمون آن آگاه نشوی.

عبیداللَّه گفت: نامه برای کی بود؟

قیس گفت: به کسانی که نام آن ها را نمی دانم.

عبیداللَّه گفت: اگر حاضر نیستی آن ها را نام ببری، بر فراز منبر برو و حسین را ناسزا بگو!

قیس بر فراز منبر رفت و اظهار داشت: مردم! حسین بن علی علیهما السلام برجسته ترین آفریده خدا و پسر فاطمه دخت رسول خدا صلی الله علیه و آله است و من فرستاده او نزد شما هستم. در منطقه «حاجر»، از آن بزرگوار جدا شدم، به ندای او پاسخ دهید».

سپس عبیداللَّه بن زیاد و پدرش را لعنت کرد و بر امیرالمؤمنین علیه السلام درود فرستاد. ابن زیاد فرمان داد او را بالای دارالاماره برده و به زیر افکندند، پیکر مقدمش قطعه قطعه شد و به شهادت رسید[3].

طبری می گوید: زمانی که امام حسین علیه السلام در اثر جلوگیری حُرّ از حرکت آن حضرت، به «عُذَیب الهِجانات»[4] رسید، چهار تن به اتفاق راهنمای آنان طرماح بن عدی طایی که اسب نافع مرادی را همراه داشتند، نزد حضرت شرفیاب شدند. امام علیه السلام وضعیت مردم

کوفه و فرستاده خویش را از آنان جویا شد. آن ها وضعیت مردم را به اطلاع حضرت رساندند و پرسیدند فرستاده شما چه کسی بود؟ فرمود: قیس.

مجمّع عائذی عرض کرد: حُصین، او را دستگیر نمود و نزد ابن زیاد فرستاد و او به قیس فرمان داد تا شما و پدر بزرگوارتان را ناسزا گوید، ولی قیس، شما و پدرتان را مورد ستایش قرار داد و به ابن زیاد و پدرش لعنت فرستاد و ما را به یاری شما فراخواند و تشریف فرمایی شما را به اطلاع ما رساند، ابن زیاد فرمان داد او را از بلندای دارالاماره به زیر افکندند و به شهادت رسید.

چشمان امام علیه السلام پر از اشک شد و فرمود:

«فَمِنْهُم مَّن قَضَی نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَن ینتَظِرُ»[5]

خدایا! بهشت را جایگاه ما و آنان قرار ده و در پایگاه رحمت خویش و به مرغوب ترین ثواب های ذخیره شده ات، نایل گردان».

پی نوشت ها

[1] محلى در شمال كوفه نزديك قادسيه

[2] محلى در شمال قادسيه در مسير كسانى كه از طريق كوفه به شام مى‏روند

[3] تاريخ طبرى: 3/ 301

[4] محلى در شمال كوفه و در چهار ميلى قادسيه قرار دارد و مرز عراق به شمار مى‏آيد

[5]احزاب/ 23

منبع : .hawzah.net

با نزدیک شدن موسم حج که مسلمانان و حجاج، گروه گروه وارد مکه می گردیدند در اوایل ماه ذیحجه امام مطلع گردید که به دستور یزید بن معاویه، عمر بن سعد به ظاهر به عنوان امیر حاج، ولی در واقع به منظور انجام مأموریت خطرناکی وارد مکه شده است و از سوی یزید مأموریت دارد در هر کجا و در هر نقطه ای از مکه که امکان داشته باشد، امام را ترور کند، لذا آن حضرت تصمیم گرفت به خاطر مصون ماندن احترام مکه، بدون شرکت در مراسم حج و با تبدیل اعمال حج به عمره مفرده در روز سه شنبه، هشتم ذیحجه از مکه به سوی عرق حرکت کند.
امام قبل از حرکت این خطابه را در میان افراد خاندان بنی هاشم و گروهی از شیعیان خویش که در مدت اقامت آن حضرت در مکه بدو پیوسته بودند، ایراد فرمودند:
«سپاس برای خداست، آنچه بخواهد همان خواهد بود و هیچ نیرویی حکمفرما نیست مگر به اراده خداوند و درود خداوند بر فرستاده خویش.
مرگ بر انسان ها لازم افتاده همانند اثر گردنبند که لازمه گردن دختران است و من به دیدار نیاکانم آنچنان اشتیاق دارم مانند اشتیاق یعقوب به دیدار یوسف و برای من قتلگاهی معین گردیده است که آنجا فرود خواهم آمد. گویا با چشم خود می بینم که درندگان بیابان ها در سرزمینی در میان نواویس و کربلا اعضای مرا قطعه قطعه و شکم های گرسنه خود را سیر و انبان های خالی خود را پر می کنند.
از پیشامدی که با قلم قضا نوشته شده است، چاره م مفری نیست، بر آنچه خدا راضی است ما نیز راضی و خشنودیم. در مقابل بلا و امتحان او صبر و استقامت می ورزیم و اجر صبر کنندگان را بر ما عنایت خواهد نمود.
در میان پیامبر و پاره های تن وی هیچگاه جدایی نخواهد افتاد و در بهشت برین در کنار او خواهند بود؛ زیرا آنان وسیله خوشحالی و روشنی چشم پیامبر بوده و وعده او نیز (استقرار حکومت الله) به وسیله آنان تحقق خواهد یافت.
آگاه باشید که هر یک از شما که حاضر است در راه ما از خون خویش بگذرد و جانش را در راه شهادت و لقای پروردگار نثار کند آماده حرکت ما باشد که من فردا صبح حرکت خواهم کرد. ان شاء الله.»

منبع: سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا، محمد صادق نجمی، ص 48